Lydia blijft

De moeder van Lydia komt uit Kameroen, haar vader uit Nigeria en zij en haar broertje uit Nederland. Geen van allen hebben ze een Nederlandse verblijfsvergunning. Lydia maakt zich dan ook zorgen: wat als haar ouders terug moeten naar hun thuislanden? Met wie zou dan mee moeten? Terwijl haar vader eten klaarmaakt vraagt Lydia hem of hij niet bang is. Natuurlijk, beaamt hij. "Maar ik ga nergens heen: dit is mijn land." Precies zo denkt Lydia er ook over. Verschillende huiselijke scènes stralen vooral vrolijkheid, positiviteit en kracht uit. Ook als Lydia er na de zevende keer verhuizen, om te voorkomen dat iemand ontdekt dat ze ongedocumenteerd zijn, even helemaal genoeg van heeft en geen zin heeft om opnieuw vriendjes te moeten maken, duurt het niet lang voor haar moeder weer een lach op haar gezicht weet te toveren. En gelukkig speelt ze even later toch met een nieuw klasgenootje. Lydia, die bijzonder vrij is voor de camera, vertelt haar verhaal gedeeltelijk in expressieve, ontroerende liedjes die door improvisatie met muzikant Sean de Vries tot stand zijn gekomen. Ze zingt in het Nederlands en begeleidt zichzelf op een mondharmonica. Toch verraden haar danspassen en ritmes haar Afrikaanse afkomst.