Talking About Trees

In Soedan is film iets van vervlogen tijden. Vier levenslang bevriende regisseurs leggen zich daar niet bij neer. Zelf leerden ze het vak lang geleden in het buitenland. Een van hen wordt door de anderen sindsdien gekscherend de Soedanese Eisenstein genoemd. We zien hoe de mannen als Soedanese filmclub en met kunst en vliegwerk hun filmcultuur proberen levend te houden. Veel van hun werk is verloren gegaan, maar enkele bewaard gebleven fragmenten zijn in de documentaire opgenomen.

Om anderen kennis te laten maken met de magie van film, besluiten ze een vervallen, oude openluchtbioscoop af te huren voor een grote gratis vertoning. Maar hoe doe je dat in een land waar de elektriciteit soms uitvalt, de benodigde apparatuur en infrastructuur ontbreken en de moskeeën vanuit alle kanten oproepen tot het avondgebed? “Hoe deden we dat vroeger?” vragen ze zich lachend af. Dan realiseren ze zich dat die oproepen er vroeger niet waren. De repressieve en gewelddadige geschiedenis van Soedan blijft op de achtergrond, maar het regime is film duidelijk ongunstig gezind. Toch blijven de mannen hoopvol.