Summer Cannibals

Het einde van de jaren zeventig luidde voor Patti Smith een periode in van huiselijk geluk. De “peetmoeder van punk” verliet New York om in een voorstadje van Detroit te gaan wonen, ze kreeg een kind en schreef vooral poëzie. Na het overlijden van echtgenoot Fred in 1994 was het gedaan met de rust. (1996) werd haar comeback-plaat, met “Summer Cannibals” als single. Voor de bijbehorende videoclip vroeg ze Robert Frank, waarschijnlijk omdat ze zich identificeerde met het outsider-imago dat Frank altijd heeft gecultiveerd.
Franks belangrijkste ervaring op het gebied van popmuziek was het maken van , de meest controversiële popmuziekdocumentaire aller tijden. De filmmaker volgt hierin de Rolling Stones tijdens hun Amerikaanse tournee van 1972. Het resultaat is een ontluisterend verslag van drugs, groepsseks en schreeuwende ruzies, maar vooral ook van pijnlijke eenzaamheid en leegte. Dat laatste is ook voelbaar in Smiths video. New York en haar nieuwe band zijn niet echt een warm bad voor de teruggekeerde zangeres. De camera beweegt onrustig alsof hij zich niet aan een bepaald gezicht wil hechten. Aan het eind van het nummer biedt Smith zichzelf aan als avondmaal: kannibalisme met een messianistisch sausje.