waking up in silence

In een vredig en functioneel opvangcentrum voor Oekraïense oorlogsvluchtelingen – een voormalige kazerne van de Wehrmacht – kunnen de kinderen hun eigen gang gaan. Drie vriendinnen leren elkaar Duitse woordjes, een jongen plakt een fietsband, een tienermeisje en haar kleuterbroertje praten op een smartphone met papa thuis in Kyiv, iemand schrijft op de stoeprand: ‘Poetin, hou op met mensen doden.’

Onderzoekend tuurt het oog van de camera over het terrein en bekijkt geduldig de gebouwen, de strenge grijze buitenmuren, de wanden binnen. Soms blijft de blik, argeloos als van een kind, stilstaan bij een detail – een stenen adelaar als ornament, een geschilderd oorlogstafereel in een lokaal, een sticker van een Amerikaans legeronderdeel op een ruit. Getuigen van andere tijden.

De kinderen spelen ondertussen door of snoepen, zittend in het gras, uit een zakje met aardbeien, die thuis toch zoeter zijn. ’s Avonds is het stil.