Pull My Daisy

“Early morning in the universe.” Met die woorden begint Robert Franks regiedebuut, dat losjes gebaseerd is op een toneelstuk van Jack Kerouac. Lower East Side, New York: het wordt een rare dag in het rommelige appartement van spoorwerker Milo en zijn vrouw, die kunstschilder is. Net nu ze een bisschop hebben uitgenodigd voor een etentje valt een stel Beat-dichters binnen. Het zijn Allen Ginsberg en zijn vrienden, die in deze film gewoon zichzelf spelen. “Jullie gedragen je netjes,” waarschuwt Milo, maar ja, Beat poets, dat zijn net kwajongens. Het duurt niet lang of ze bestoken de bisschop met filosofische spitsvondigheden en vragen over de heiligheid van honkbal. Dat wil zeggen, wat hier allemaal te berde wordt gebracht, vernemen we uit de mond van Jack Kerouac himself. Hij improviseert de voice-over bij het zonder direct geluid opgenomen beeld. Zijn droog-ironische commentaar en navertelde dialoog vermengt zich met de bebopscore. Eenmaal op dreef, geeft Kerouac zelfs een stukje Beat poetry ten beste. “Kakkerlakken,” hij proeft het woord als een connaisseur. De moeder van de bisschop neemt plaats achter het orgel en de dichters gooien er swingende jazz tegenaan. De verwarring wordt steeds groter in deze cultclassic van de Beat Generation.