In een Berlijns centrum voor kankeronderzoek registreert een filmploeg experimenten die op muizen worden uitgevoerd. De muizen ondergaan verschillende metingen, en in extreem ingezoomde opnames zien we hoe ze worden geopereerd, geïnjecteerd of onder een scanner geleid. Het op- en neergaand borstkasje van de muis, een uitgestrekt pootje of een close-up van de roze snuit wekken onwillekeurig de associatie met huisdieren. Of het steeds dezelfde muis is of telkens een andere, is onduidelijk: zo inwisselbaar zijn deze proefdieren. Ongemakkelijkheid is een zwakke beschrijving van wat je voelt bij het zien van de zeer gedetailleerde vivisectiebeelden: een sterke maag is aan te bevelen. Door de analoge methode van filmen lijken de beelden afkomstig uit de jaren tachtig; alleen de aanwezigheid van hypermoderne apparatuur in het laboratorium wijst erop dat de film wel degelijk van recente datum is. De filmmakers, die pamflettisme en sentimentaliteit vermijden, brengen ook hun eigen voorbereidingen in beeld en proberen verschillende instellingen van beeld en geluid, zodat het geheel een experiment in een experiment vormt. De stille beelden worden alleen af en toe onderbroken door regieaanwijzingen van de filmmakers, wat de hele situatie nog abstracter, klinischer en beklemmender maakt.