Gates of Heaven

Regisseur Errol Morris werd voor het maken van deze film geïnspireerd door een artikel dat in 1977 in de San Francisco Chronicle verscheen: '450 Dead Pets Going to Napa Valley'. De eigenaren van de Foothill Memorial Gardens, de dierenbegraafplaats in Los Alos, wilden het gebied gaan gebruiken voor het bouwen van huizen. Ze groeven de daar begraven dieren op en transporteerden ze naar het Bubbling Well Pet Memorial Park. Dat wordt gerund door de familie Herberts, een gezin dat zich met toewijding aan het vak wijdt. Morris filmt deze familie, hun werk op de dierenbegraafplaats en de mensen die er hun geliefde viervoetige vriendjes ter aarde laten bestellen. Het meest fascinerende aan de film is de manier waarop deze Californiërs praten. Een vrouw vertelt over het opbouwen van een diepe en zinvolle relatie met haar poedel. En alsof het onderwerp nog niet belachelijk genoeg is, verstrekt ze deze informatie op een toon die in reclames en advertenties wordt gebruikt, vermengd met een sociaal therapeutisch jargon. Maar weinig films zijn er zo goed in geslaagd te verbeelden hoe Californiërs spreken, zichzelf en hun beweegredenen rechtvaardigen en hoe ze, door zich een bepaald jargon aan te meten, erin slagen de pure wanhoop en ontreddering op nog net een armlengte afstand te houden. Hoewel veel van deze bijna exhibitionistische scènes een tenenkrommende, plaatsvervangende schaamte oproepen, zet Morris de betrokkenen niet voor schut. Hij geeft de afschuw, het hilarische ongeloof en het medelijden een even grote plaats. Morris filmt deze mensen voornamelijk in statische medium close-upshots, waardoor je op de achtergrond nog juist hun zorgvuldig samengestelde, maar o zo kunstmatige interieurs kunt waarnemen. Deze zorgvuldige composities zijn tamelijk ongebruikelijk bij documentaires en Morris lijkt zich dan ook af te zetten tegen de dominerende cinéma vérité-stijl van de jaren '60 en '70. Het onderwerp is dierenbegraafplaatsen, maar het belangrijkste is de informatie over taal, Amerikaanse middle class en een bijzonder gezin, genaamd Herberts. Fans spreken dan ook van "not really a documentary about pet cemetaries".