Juan Perros

Juan Perros woont samen met zijn varkens, ezel Pinto en een roedel honden naast een vuilnisbelt in de woestijn van Coahuila in Mexico. Een dorre en meedogenloze omgeving, zo lijkt het, maar te midden van het stinkende afval weet hij toch schoonheid te vinden, met name in de prachtige flora en fauna om hem heen. In zijn eigen sterfelijkheid gelooft hij niet: "Er zijn mensen die doodgaan, en er zijn mensen die niet kunnen sterven. Door hun manier van zijn, komen ze in de buurt van de eeuwigheid." Debuterend regisseur Rodrigo Imaz portretteert Juan als een filosoferende zonderling die buiten onze tijd en maatschappij staat. Zijn bestaan is er een van bescheidenheid en eenzaamheid, voortgekomen uit een gruwelijke bijna-doodervaring die zijn kijk op het leven compleet veranderde. Al leeft hij ook weer niet helemaal afgezonderd: eens in de zoveel tijd reist hij met behulp van Pinto naar een nabijgelegen dorp, waar hij bij elkaar gesprokkeld schroot verkoopt en vleesafval ophaalt, om al zijn viervoeters te voeden.