Artek - Het ideale vakantiekamp

Op archiefbeelden zwaaien de rode banieren van de jonge sovjetpioniers voor het enorme standbeeld van Lenin. ‘Het levende standbeeld van Lenin’, zo werd het exclusieve jongerenkamp Artek ten tijde van de Sovjet-Unie wel genoemd. Sinds de oprichting in 1925 ontving het alleen de beste pioniers – het sovjetantwoord op de padvinders. Sinds het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991 ligt Artek in de Oekraïne. Op het oog is veel hetzelfde gebleven: de jongeren komen nog steeds uit verschillende voormalige sovjetlanden als Oezbekistan, Kazachstan en Georgië, en worden ter plekke nog steeds moralistisch toegesproken door de leiding. Iedereen krijgt nog steeds een sjaaltje, al zijn ze niet meer rood maar blauw. Maar de jongeren zijn veranderd. 'Artek ontvangt tegenwoordig niet alleen uitblinkers op school of de partijbonskinderen, nu kan iedereen die het kan betalen naar Artek. Tegenover de oude beelden van massale ochtendgymnastiek staan nu autorijles en tandheelkundige zorg. En tegenover de altijd maar weer breed lachende kinderen op het aanstekelijke archiefmateriaal, staan de weifelende jongeren van tegenwoordig, die meer van het kamp hadden verwacht. Regisseur Walter Stokman, die met ASH WORLD WIDE SUICIDE op het afgelopen Nederlands Film Festival een Gouden Kalf won voor de beste korte documentaire, laat enkele kinderen vertellen wie ze zijn en hoe en waarom ze naar Artek zijn gekomen. Vooral één jongen weet zijn twijfels over het kamp treffend te verwoorden. In tegenstelling tot de hoopvolle leiding, die denkt een leemte in de huidige samenleving te vullen, geeft hij weinig meer voor Arteks overlevingskansen.