Tell Spring Not to Come This Year

Wanneer de NAVO in 2014 Afghanistan verlaat, staan de eenheden van het Afghaanse nationale leger er alleen voor. De jonge Afghanen hebben elk hun eigen reden om te vechten tegen de taliban. De een wilde studeren, maar werd niet toegelaten. De ander zoekt naar een leven vol actie. Allemaal zijn ze ervan overtuigd dat wat de Amerikanen niet lukte – vrede en welvaart brengen – hen wel lukt: “We moeten ons eigen land verdedigen.” Als een vlieg op de muur is de kijker getuige van hun leven. We zien de soldaten kaartspelen in hun legertenten. Luisteren mee als ze potentiële talibanverdachten verhoren. Over angst en verdriet wordt nauwelijks gepraat, maar de op onbewaakte ogenblikken gefilmde gezichtsuitdrukkingen van de jongens zeggen genoeg. Wanneer in de strategische stad Sangin een zwaar talibanoffensief plaatsvindt, wordt de jongens beloofd dat ze een missie van 24 uur tegemoet gaan. Het blijken 45 dagen te worden. De kijker wordt al snel onderdeel van de aanhoudende kogelregen, het geren, het geschreeuw en de nauwelijks te verhullen paniek wanneer een van de soldaten ernstig gewond raakt. Op subtiele wijze stelt de film niet alleen vragen bij de “zin” van oorlog, maar ook bij het effect van het NAVO-ingrijpen en de haalbaarheid van vrede in Afghanistan.