Grandmother and the Wolf

In Lausitz, een ertsrijk gebied in het oosten van Duitsland, wordt al meer dan honderd jaar bruinkool gewonnen. Dat heeft een groot deel van de ooit bosrijke streek getransformeerd tot een met bruine kraters bezaaid maanlandschap. Desondanks is er sprake van een opmerkelijk feit: sinds 2000 is de wolf teruggekeerd in Lausitz, nadat in 1845 officieel de laatste was gedood. Regisseur Andreas Schnögl laat bewoners van de streek - een grootmoeder, een jager, een schapenhouder, een bomenplanter en een poppenmaakster - vertellen over de ingrijpende veranderingen die Lausitz ondergaan heeft, over het verlies van tradities, en hoe ze daar elk op hun eigen wijze mee omgaan. Er zijn verhalen, liedjes en geluiden van vroeger, en in archiefbeelden zien we de opkomst van mijnenbouw. De grootmoeder zingt een lied voor de wolf, terwijl ze wandelt door wat er nog overgebleven is van het bos. Beelden van de wolf, dravend over de bruinkoolvelden, de mensen gadeslaande vanachter een boom, lopen als een rode draad door de soms sprookjesachtige film heen. Ondanks het mythische aura van gevaar dat rond het dier hangt, wordt zijn terugkeer door de meeste bewoners verwelkomd. Het wordt gezien als een overwinning van de natuur en de tradities op de nietsontziende kapitalisering van de natuurlijke rijkdommen. Grootmoeder zegt: ''Wat de mens verliest, wint de wolf.''