The Last Days of Winter

In een jeugddetentiecentrum in Teheran verblijven zeven Iraanse jongetjes in een speciale vleugel voor gedetineerden tot vijftien jaar. Zij zitten er voor uiteenlopende misdaden, van drugsbezit tot motordiefstal, of het stelen van schapen. De leefomstandigheden zijn er behoorlijk, en de jongens staan op redelijk goede voet met elkaar. Ze delen slaapkamers, spelen en eten samen, en bemiddelen bij onderlinge ruzies. Ze zijn afgezonderd van hun familie en op elkaar aangewezen. Misschien is het daarom dat ze de aanwezigheid van regisseur Oskouei zo makkelijk lijken te accepteren. De camera maakt deel uit van de groep, en de jochies zijn bijzonder open tijdens interviews. Ze praten over gewichtige onderwerpen als liefde, God, angsten en dromen. Jong als ze zijn hebben ze al ingewikkelde levens. Ouders hebben hen verlaten, of ze zijn drugsverslaafd. Allemaal hebben ze last van eenzaamheid. Een van hen vertelt dat hij niet altijd zin heeft om mee te doen aan activiteiten, zijn leven heeft al zoveel wendingen en moeilijkheden gekend dat hij er moe van is. Voor alle jongetjes geldt dat ze al heel volwassen moeten zijn, terwijl ze nog te maken hebben met kinderlijke emoties.