Regard Silence

“Ik hou van poëzie omdat het me het gevoel geeft dat mijn geest uitdijdt” is de eerste zin die in Regard Silence wordt geuit, in gebarentaal welteverstaan. Eenzelfde geestverruimend effect heeft het zien van de gedichten die in deze film door dove mensen worden gebaard. Want gebarentaal, in dit geval de Mexicaanse variant, is een heel ander communicatiemiddel dan geschreven en gesproken taal.

In Regard Silence neemt een groep dove mensen deel aan een workshop poëzie. Hun pogingen uitdrukking te geven aan wat ze willen vertellen worden afgewisseld met individuele interviews, waarin ze vertellen over het communiceren als dove in een horende wereld. Wat doet het bijvoorbeeld met je eigenwaarde als je na jaren liplezen alsnog gebarentaal leert?

In hun poëtische voordrachten gaan de groepsleden nog een stapje verder en worden, zo gebaart een van de deelnemers, “de grenzen van de verbeelding neergehaald”. Ze bedenken zelf gebaren, die al dan niet begrepen kunnen worden via associatie of context, maar dat is niet de hoofdzaak – het is vooral de krachtige vorm van zelfexpressie die indruk maakt.