The Unplaceables

Structuur, salaris en collega's: dat vindt een aantal Rotterdamse verslaafden en ex-verslaafden in hun werk als vuilprikker. Ze onderhouden hun vakgenoten met allerhande verhalen en voorzien elkaar van kalmerende middelen, of "iets waar je lekker rustig van wordt". Want als je lekker kalm bent, gaat de tijd ook sneller. Veel van wat ze op straat vinden krijgt bij hen een nieuw leven, of dat nu een gedraaid jointje is of de tabak uit weggegooide peuken. Regisseur René Hazekamp volgde de vuilprikkers in hun pogingen grip te krijgen op het leven. De verslaving zit daarbij niet zelden in de weg, al blijken de protagonisten goed in staat deze om te redeneren tot een verwaarloosbaar probleem. Sommigen lopen tegen de vijftig en lijken door de camera geprikkeld terug te blikken op hun leven. Kleine ethische kwesties in het dagelijkse leven zijn daarvoor vaak de aanleiding, en meestal staat een scala aan eigen wijsheden en filosofieën paraat. Ondertussen wordt een 'ontbijtje' met het grootste gemak weggerookt en als in een goocheltruc het volgende tevoorschijn getoverd. Dat dat hun baan, relaties en geestelijke gezondheid op losse schroeven zet, nemen ze op de koop toe. Zoals een van het het stelt: "Het is een vieze wereld en hoe hard je ook poetst, je krijgt het toch niet schoon."