Looking for Shehrzad

Aan het begin van de documentaire is een oude Iraanse zwart-witreclamefilm te zien, een tamelijk luxueuze bewerking van De sprookjes van duizend-en-één nacht, waarin Sherazade haar hachje redt door te vertellen over Shahpasand Vegetable Oil. Het filmpje is gemaakt tijdens het bewind van de Perzische Sjah, toen vrouwen in korte rok of badpak nog probleemloos op televisie getoond konden worden. In de hilarische introductiecompilatie van reclamefilmfragmenten is zelfs een wasmiddelspotje te zien waarin de zwarte chadors van een groepje vrouwenpoppetjes wit worden gewassen. Dat kon toen nog allemaal. Slechts enkele dagen na de islamitische revolutie van 11 februari 1979 werd de ‘kapitalistische’ televisiereclame verboden. Sindsdien is de vrijheid van adverteerders weer stapje voor stapje toegenomen, maar nog steeds zijn de beperkingen groot. Aan het einde van de achtjarige oorlog tussen Iran en Irak kregen banken en verzekeringsmaatschappijen toestemming op televisie te adverteren. Van statische beelden ging het vervolgens via schattige kindergezichten naar moderne computeranimaties. Regisseur Safi Yazdanian toont de ontwikkeling met veel humor en grappige terzijdes, en interviewt moderne, doorgaans gefrustreerde, reclamemakers. Het terugkerende onderwerp is censuur en de bijbehorende zelfcensuur. Ondertussen blijft Yazdanian zoeken naar Sherazade, oftewel naar de vrouw in de televisiereclame. Eerst mocht ze helemaal niet in beeld komen, wat de reclamefilmers tot creatieve oplossingen dwong. Zo werd reclame gemaakt voor shampoo met beelden van wuivende akkers. Later mocht een vrouwenhand getoond worden, wat de mogelijkheden al enorm vergrootte. De vlot gemonteerde en afwisselende documentaire deelt bij de eindtitels nog een plaagstootje uit: een soundtrack met jazz. Nog steeds verboden muziek voor reclamefilmers