Met het lichaam van Margreth Olin is eigenlijk weinig mis. Ze is een gezonde, sterke vrouw die twee kinderen ter wereld heeft gebracht. Toch laat Olins relatie met haar lichaam zich het best omschrijven als een haat-liefdeverhouding. Van jongs af aan kreeg ze te horen wat er allemaal niet deugde aan haar uiterlijk en ze sloeg het op in haar geheugen om nooit meer te vergeten. ‘Met die rare bobbels op je voeten zul je nooit passende schoenen vinden’, zei haar moeder bijvoorbeeld. De schooltandarts deelde haar mee: ‘Je tanden staan zo scheef dat je nog geen knakworstje in tweeën kan bijten.’ Haar buik was te dik, haar vingers krom, haar keel opgezet door een ziekte. Vooral vrouwen hadden altijd wel wat op het lichaam van de filmmaakster aan te merken, terwijl ze van mannen zelden klachten hoorde. De korte documentaire MY BODY is een uiterst persoonlijk en tegelijk zeer herkenbaar relaas. Exhibitionistisch is Olin beslist niet. Ze deelt haar zorgen en twijfels met tegenzin, en benijdt haar uitbundig dansende dochtertje dat nog zo vrij is van complexen over haar uiterlijk. Juist de combinatie van openheid en terughoudendheid maakt MY BODY tot een krachtige, veelzeggende documentaire die bovendien prachtig is vormgegeven.