Public Solitude

"Het idee een documentaire te maken heeft me nooit aangesproken", is de openingszin van deze korte film. Regisseur Daniel Aragão houdt van actie, legt hij uit - drie minuten wachten is voor hem de grens. In onderzoekt hij deze grens. Hij vraagt voorbijgangers op straat om in een grote witte tent plaats te nemen voor zijn camera. Hij biedt ze drie real (ongeveer een euro) om drie minuten lang hun eenzaamheid te mogen filmen. De tent staat op een plein in Recife, een grote Braziliaanse stad die bekend staat om zijn stranden maar ook om moorden, kindermisbruik en aanvallen van haaien. Buiten joelt het publiek naar de enorme projectie van de in stilte opgenomen portretten. De camera registreert feilloos het ongemak en de kwetsbaarheid van de arme sloebers die voor een habbekrats hun ziel verkopen. Ze lachen stijfjes, zwaaien, maken een handgebaar, likken provocerend hun lippen of laten ongegeneerd hun tranen vloeien.