The Rwandan Night

In 1994 slachtten Rwandese Hutu’s in amper honderd dagen tijd bijna een miljoen Tutsi’s en gematigde Hutu’s af. Onder de slachtoffers van de Rwandese genocide waren de ouders en vele familieleden van documentairemaker Gilbert Ndahayo. Over de dood van zijn dierbaren maakte Ndahayo de film (2011), waarin hij de confrontatie aangaat met de moordenaars van zijn ouders en de vraag opwerpt of het mogelijk is het trauma te boven te komen en de daders te vergeven. In , het eerste deel van een beoogd drieluik over de Rwandese genocide, zoekt Ndahayo naar een dialoog tussen overlevenden en zij die de genocide in een bredere context proberen te duiden. Fragmenten van beweeglijk gefilmde herinneringsbijeenkomsten met huiveringwekkende getuigenissen van nabestaanden worden afgewisseld met interviews met wetenschappers. Het hart van de film wordt gevormd door een lange bezwerende monoloog van Fidele Sakindi, die vertelt hoe hij als vierjarige de eerste genocide van 1959 overleefde en hoe het almaar oplaaiende etnische geweld een verwoestend spoor door zijn leven trok. Zijn getuigenis, registraties van massabegrafenissen en beelden van rouwende nabestaanden worden emotioneel ingekleurd door originele Rwandese herdenkingsmuziek, waarin steeds dezelfde vraag doorklinkt: hoe kan het, dat mensen die eerst elkaars voedsel deelden, elkaar later op gruwelijke wijze vermoordden?