A Day under the Sun

DAN POD SUNCEM is een beeldgedicht waarin de dag langzaam uit de nacht verschijnt, om er later weer in terug te keren. De overgang van nacht naar dag wordt weergegeven als een reis van het platteland naar de stad. Op de geluidsband klinken natuurlijke geluiden en stemmen. De film begint met beelden van een nachtelijk landschap, met veranderingen in licht en donker, schaduwen. Een zwangere vrouw symboliseert het begin van de schepping; verder zijn er alleen amorfe vormen, als in een droom. Met de komst van de ochtend komt er meer kleur, diepte, volume, leven. Op het midden van de dag wordt de climax bereikt in de drukte van de stad: veel verkeer, gekrioel van mensen. De sfeer is niet meer meditatief, maar vol leven en bewustzijn. Tegen het einde van de dag is er een overgang naar innerlijke ervaring en perceptie. Natuur en mens komen samen. De lege straten en velden worden plaatsen in je verbeelding. In de woorden van de makers: de realiteit verdwijnt in een herinnering aan tijd en ruimte.