The Revolution Will Not Be Televised

“Het volk heeft geschiedenis geschreven,” zegt Hugo Chávez tegen een vertrouweling bij zijn triomfantelijke terugkeer in het presidentiële paleis in Caracas. Na alles wat we in het voorafgaande uur hebben gezien, lijken zijn woorden de geest van dat moment weer te geven, een geest waarvan ook dit verslag van een tumultueus hoofdstuk in de geschiedenis van Latijns-Amerika doordrenkt is.

Als filmmakers Kim Bartley and Donnacha O’Briain de linkse Venezolaanse president beginnen te volgen, is hij drie jaar aan de macht. De arme bevolking in de favela’s draagt hem op handen, maar de rijke bovenklasse met connecties in de olie-industrie beschouwt hem als een gevaar. Toch is vooral de manier waarop de media hem behandelen Chávez een doorn in het oog. Op de staatstelevisie richt hij zich wekelijks tot het volk, maar zijn boodschap wordt bedolven onder de felle kritiek die vijf private kanalen dagelijks over hem uitstorten.

De film neemt een wending als een anti-Chávez-demonstratie uitmondt in een staatsgreep. De rol van de media blijkt cruciaal, en in dat speelveld zou deze film in de navolgende jaren zijn eigen positie gaan innemen.