is een film over geweld waarin het geweld zelf niet expliciet getoond wordt. De ervaringen van een aantal Nederlandse VN-militairen in diverse brandhaarden van de wereld staan centraal, en de gruwelen in Korea, Cambodja, Libanon en Bosnië komen vooral door hun persoonlijke getuigenissen tot leven. Heddy Honigmann sprak de blauwhelmen in hun eigen huiselijke omgeving. Het gebruikte beeldmateriaal dat de gebieden toont waar het om draait, bestaat uit foto's en van de militairen zelf. Vehikel van hun herinneringen is de muziek die de militairen destijds draaiden en die voor hen voorgoed verbonden is met hun oorlogsherinneringen. De één gebruikte zijn muziek om de angst letterlijk te overstemmen, de ander creëerde met Pergolesi's 'Stabat Mater' een muzikale ruimte, waar zij alleen kon zijn met haar gedachten. Met een mengeling van bravoure en emotie vertelt een Brabantse jongen over de levensgevaarlijke ritten door in Bosnië, waarbij hij steevast keiharde muziek van Guns N' Roses draaide. laat zien dat ook Nederland zijn 'Vietnamveteranen' kent, mannen die hun oorlogservaringen meenemen naar huis en lange tijd nodig hebben om deze te verwerken. Het is een film die ons de waanzin van de oorlog doet beseffen en twijfel zaait over het nut van zogeheten vredesmissies. Ook laat hij de kracht zien van muziek als middel om te overleven in extreem moeilijke situaties.