La casa (ostinato crescendo)

De sfeer in horrorfilms wordt met een beperkt aantal beproefde middelen neergezet. Geluid, of beter gezegd: muziek, is erg belangrijk. Korte motieven die telkens worden herhaald, jagen de hartslag en het adrenalineniveau omhoog. Als dit ostinato aanzwelt, loert het gevaar om de hoek. Daarnaast speelt ook architectuur een grote rol. Een film in dit genre heeft zelden doorzonwoningen of modernistische appartementen als locatie, maar wel vaak krakerige, houten landhuizen met verwaarloosde tuinen.

Giovanni Giaretta brengt deze twee elementen samen en vergroot ze uit. In een constante loop toont hij een reeks stereotiepe filmlocaties: een vervallen woning en schuur, een Victoriaans pand, een poppenhuis. De camera cirkelt eromheen en gaat soms schuil achter een struik voordat het beeld weer overspringt naar een volgend decor. De focus komt hiermee volledig op de omgeving te liggen. Wat gewoonlijk achtergrond is en sfeermaker, krijgt nu de hoofdrol. Actie wordt vervangen door suggestie, die wellicht enger is dan welke occulte slachtpartij ook.