The Women and The Passenger

Ze poetsen wat af, de vrouwen in deze documentaire. In het motel waar ze werken, verblijven de gasten doorgaans niet langer dan een paar uur. Mooi hoeven de kamers dan ook niet te zijn; als er maar een bed staat waarop de stelletjes hun lijfelijke lusten kunnen botvieren. Al dan niet onder het genot van drank of drugs. Van de bezoekers zien of horen we niets meer dan soms een been, wat stemmen en - naarmate de film vordert meer - gekreun. Ze worden nonchalant en vanuit een vreemde, stiekeme hoek gefilmd, alsof ze er niet toe doen. De bezoekers zijn dan ook slechts figuranten in dit verhaal over liefde. Want hoe houd je een positieve kijk op de liefde op een plek als deze? We volgen vier schoonmaaktsters tijdens hun dagelijkse werkzaamheden. Ze halen bedden af, poetsen spiegels en wrijven vol overgave een klinisch aandoende seksstoel op. Ondertussen praten ze over de liefde. Ondanks alles wat ze op hun werk horen en zien, is hun beeld opvallend romantisch. Negatieve ervaringen worden gerelativeerd, positieve ervaringen doen hen blozen. Het werken in dit motel keert ze niet af van de liefde, maar doet ze er juist heviger in geloven.