In Vanda's Room

Tweede deel van wat wel Pedro Costa's Fontainhas-trilogie heet te zijn, na en voor . Het drieluik is vernoemd naar de inmiddels verdwenen sloppenwijk aan de rand van Lissabon waar de filmmaker bevriend raakte met de mensen die hij in verschillende films liet terugkomen. Vooral de eerste twee films laten de dagelijkse malaise zien van mensen die in deze benedenwereld worstelen om te overleven: een vrouw met haar baby in , de drugsverslaafden Vanda en Zita in . Costa registreerde niet van een afstandje, hij dompelde zichzelf onder in de gemeenschap. Zijn rigoureuze formalisme dicteerde dat exact het juiste licht, de juiste afstand tot de mensen moest worden gevonden en dat hij als filmmaker op voet van gelijkheid stond met de mensen voor de camera. Exploitatie en sensatie waren ontoelaatbaar. Costa zocht juist naar het tegenovergestelde: de geduldige observaties dedramatiseren de scènes. Een plot is er niet en regelmatig verspringt de film in de tijd, maar onduidelijk blijft wat er in de tussentijd is gebeurd. Dat is ook niet belangrijk: de primaire functie van cinema is volgens Costa dat de toeschouwer voelt dat er iets helemaal scheef is gegroeid.