26 april 2011, op de parkeerplaats van France Télécom. 26 oktober 2011, voor het Élysée-paleis in Parijs. 13 februari 2013, bij een werkgelegenheidscentrum in Nantes. De laatste jaren pleegt in Frankrijk elke twee weken wel iemand zelfmoord. In het openbaar, en door zichzelf te verbranden. Wie zijn de mensen achter de slachtoffers? En waarom zagen ze geen uitweg meer? Fotograaf en webdocumentairemaker Samuel Bollendorff maakte verstilde opnamen van de plaatsen delict, die een desolate, stemmige sfeer oproepen. Vervolgens ging hij samen met co-director Olivia Colo op zoek naar de verhalen van de slachtoffers. Ze spraken met familieleden, collega's en sociaal werkers, waren aanwezig bij begrafenissen en crematies en speurden in de archieven naar nieuwsberichten op radio en televisie, en naar interviews met experts. Met gevoel voor urgentie ontrafelen Bollendorff en Colo dat hier meer speelt dan persoonlijke wanhoop. De zelfmoordgolf is een noodkreet aan de maatschappij, die zich naar een collectieve burn-out beweegt. De regisseurs ordenden hun materiaal rond een tikkende hartmeter. Op de golvende en soms uitslaande lijntjes kun je de fragmenten aanklikken. Tot er een kaarsrechte streep verschijnt. Dat was de enige uitweg die Djamal Chaar, Remy Louvradoux, Manuel Gongora en de andere geportretteerden zagen.
Helaas wordt de technologie die dit interactieve project online beschikbaar maakte, niet langer ondersteund. Er is echter een groot onderzoeksveld dat zich bezig houdt met het zichtbaar, bruikbaar en houdbaar maken van digitale kunst projecten. Wanneer mogelijk zullen we dit project opnieuw online aanbieden.
Dit project is momenteel niet live. Bezoek de links voor meer informatie over het project.