Body Trail

Wenen. Een ruimte achter gebouwen waarvan de rolluiken gesloten zijn. Plotseling verschijnen er menselijke lichamen, chaotisch en onherkenbaar ineengevouwen. Tegen muren, onder banken, in hoeken. De lichamen vormen kortstondig een geheel met de openbare ruimte. Waar passanten de omgeving altijd op dezelfde manier definiëren -- er doorheen lopen, óp een bank gaan zitten, staand tegen een muur leunen -- daagt een jonge groep dansers die voorbijgangers uit om na te denken over de ruimte en over hun plek in die ruimte. Plotseling worden de regels zichtbaar waaraan iedereen zich ongevraagd houdt: we lopen rechtop, we zitten op en liggen niet onder de bank, we liggen niet tegen muren aan. Voorbijgangers laten, zoals altijd wanneer er regels worden overtreden, irritatie zien. Plotseling wordt ook zichtbaar dat de ruimte niet veel anders toestaat dan rechtop lopen en óp de banken zitten. En dan, net zo plotseling, staan de lichamen op en verdwijnen ze. De choreografie werd op verschillende plaatsen uitgevoerd -- Parijs, Wenen, Helsinki, Stockholm, Austin, Philadelphia en Londen -- en steeds konden voorbijgangers reageren. Ze konden er iets van zeggen, geïrriteerd of enthousiast, of zwijgend toekijken. Doel was hen aan het denken te zetten. Wie de film ziet, weet dat het werkt.