Constantin and Elena

In een Roemeens dorpje leeft een bejaard stel al bijna vijfenvijftig jaar gelukkig getrouwd. Constantin en Elena weten dat het leven eindig is, maar zijn tevreden met alles wat gepasseerd is. Ze vullen hun dagen met klusjes om en rond het huis, kerkbezoek en de ontvangst van welkome visite, en niet te vergeten een hazenslaapje op z'n tijd. Alles wat deze verliefde oudjes doen, gaat langzaam: elkaar helpen aankleden, een ladder bestijgen en het weven van prachtige wandtapijten. Vaak zingen ze uit volle borst oude Roemeense liedjes, of Constantins oude strijdliederen uit het leger. Constantin en Elena zijn niet bang voor de dood, en praten er praktisch over. Ze zijn trots op wat ze achterlaten en gelukkig met hun liefde. Maar ze vinden het jammer dat ze nog zo weinig tijd samen hebben. Constantin: "Met één oog huil ik, met het andere lach ik." Regisseur Andrei Dascalescu volgde het liefdevolle stel gedurende een jaar. Zijn camera filmt elke scène vanuit een andere positie. Hij beweegt nooit en zoomt niet in. Ook wordt er geen gebruik gemaakt van voice-over of interviews. Dit liefdesverhaal vertelt zichzelf in beelden, en de filmmaker, tevens kleinzoon, houdt zichzelf onzichtbaar.