Isabella Morra

Isabella Morra was de dochter van een vroeg 16e-eeuwse Italiaanse baron. Toen die zijn vrouw en acht kinderen verliet om zich te gaan vermaken aan het Franse hof, viel Isabella onder het gezag van haar twee broers, een kortzichtig en jaloers stel. Zij papte naar hun zin iets te familiair aan met de buurman en moest dat bekopen met de dood. Zes jaar na haar dood werden Isabella’s sonnetten en liederen gepubliceerd, die haar tot een bekende renaissancedichter maakten. De 20e-eeuwse romrancier André Pieyre de Mandriargues liet zich door haar leven inspireren en schreef een toneelstuk over haar. De documentaire van Isabel Pagliai is losjes gebaseerd op dat werk. De hoofdrol wordt hier echter niet vertolkt door een geïsoleerde edelvrouw, maar door kinderen uit een tehuis in Boulogne-sur-Mer. De camera volgt ze in hun gelummel op straat en probeert in hun starende blikken door te dringen. Maar Pagliai toont vooral – in een kale en directe -stijl – hun onderlinge interactie. Die wordt bepaald door gescheld, veel te volwassen taalgebruik en het constant aftasten van de machtsrelaties. De poëzie zit in de afwisseling van gemurmel, geschreeuw, opgewonden vertellen en zwijgen.