Burning Dreams

In de zomer van 2000 reisde filmmaker Wayne Peng naar Shanghai om acteurs te zoeken voor een commercial. Hij kwam terecht op de ‘Dreams 52’ dansschool, waar de oude Liang Yi een ambitieuze groep jongeren leert dansen in wat hij de Broadway-stijl noemt: jazzdans, tapdans en rock-'n-roll. Peng werd gegrepen door de toewijding van de studenten en hun enthousiasme voor een dansvorm die in het westen misschien weinig bijzonder is, maar in China altijd tot de tegencultuur heeft behoord. In BURNING DREAMS vertelt Peng onder meer het levensverhaal van de 70-jarige Liang Yi, die als tiener in de ban raakte van Hollywoodfilms en vastbesloten was de Gene Kelly van Taiwan te worden. Yi’s favoriete student, de 30-jarige Yang Yang, staat bekend als ‘de danseres die ook zingt’ en heeft haar leven in dienst gesteld van haar droom beroemd te worden. Een nog jongere generatie dansstudenten ziet jazzdans niet langer als een politiek of sociaal statement, maar simpelweg als een manier om zich individueel te uiten. In fraaie zwartwitbeelden toont BURNING DREAMS, de Chinese tegenhanger van Fame, de wilskracht en levenslust van de dansers.