Konjets poetie

Zinaida Gorshkova is tachtig jaar oud. Ze woont in een klein huisje op een enorme vlakte. Ziekten noch oorlogen hebben het rijke dorp Otary kunnen vernietigen. Volgens de plannen van de elektriciteitscentrale van Cheboksarian had het dorp moeten verdwijnen in de golven van een stuwmeer. Waar het meer had moeten komen bloeien thans de bossen en de weiden. Een spoorweg verdwijnt in de taiga. En mevrouw Zina - alleen in haar huisje, twintig kilometer verwijderd van de dichtstbijzijnde winkel - zingt een liedje uit haar jeugd over de onverslaanbare Sovjetunie.