De watersnoodramp die Nederland in februari 1953 trof is voor een groeiende groep mensen een abstracte gebeurtenis. In Zeeland brak de dijk door, mensen en koeien verdronken, politie en brandweer traden heldhaftig op en vervolgens werden de Deltawerken aangelegd. In zijn documentaire DE RAMP brengt regisseur Koert Davidse de gebeurtenissen op dramatische wijze tot leven. In het destijds zwaar getroffen dorp Capelle op Schouwen Duiveland vond hij overlevenden bij wie de gebeurtenissen van een halve eeuw geleden nog vers in het geheugen liggen. Aan de hand van hun vaak bloedstollende verhalen beschrijft Davidse de stilte voor de storm (‘het was best een gezellige avond’), het doorbreken van de dijken (‘ik dacht het mistte, maar het was een rol van water die eraan kwam’), de kracht van het water (‘de veerboot lag op de binnendijk’) en de tragische gevolgen (‘een kindje klampte zich in het water vast aan een strobaal en toen ik weer keek was het weg’). De zorgvuldig opgebouwde spanning wordt mooi ondersteund door de onheilszwangere muziek. De nuchterheid waarmee de getuigen vertellen over verlies van have, goed en familie, en over het schuldgevoel omdat zij het wel hebben gered, staat in schrijnend contrast met het onvoorstelbare en soms ondraaglijke leed dat hen is overkomen. De persoonlijke relazen, op chronologische wijze verteld, zijn doorsneden met niet eerder vertoond archiefmateriaal dat de omvang van de ramp (1635 doden) schetst, en met beelden van de overlevenden die terugkeren naar de plek des onheils.