Planeta Petrila

Terwijl mijnwerkers in het Roemeense Petrila voor de allerlaatste keer de schachten ingaan, werkt kunstenaar en oud-mijnwerker Ion Barbu aan zijn missie: de Petrila-mijn tot cultureel erfgoed maken. In het kader van EU-afspraken over de sluiting van de kolenmijn heeft het lokale bestuur zich echter al laten vastleggen op algehele sloop. Dat is een radicale streep door een geschiedenis waar de arbeidersgemeenschap zich nog altijd sterk mee verbonden voelt, maar waaraan de afstandelijke politiek geen enkele boodschap meer schijnt te hebben. Barbu laat het er niet bij zitten: hij bedekt de gebouwen van de mijn met zijn muurschilderingen en organiseert theatrale performances, straatprotesten en een ondergronds theaterfestival – alles om de herinnering aan de mijn levend te houden. Zijn onverstoorbaarheid doet niet onder voor die van zijn tegenstanders en zijn samplekunst, waarin hij volop citeert uit de kunstgeschiedenis, is gelardeerd met een absurdisme dat de situatie past. Meer dan alleen een ludiek protest blijken zijn acties een manier om vorm te geven aan de collectieve rouw om een overtollig geworden industrie.