In 1992 begon João Moreira Salles met een film over Santiago, de butler die al sinds zijn jeugd in dienst was van zijn ouders. Dertien jaar later beschouwt Salles het destijds geschoten, maar nooit gebruikte materiaal over de inmiddels overleden flamboyante bediende nog eens. Uit de beelden destilleerde Salles een documentaire over een bijzonder mens, die zich naast zijn veeleisende baan voor de welvarende familie op even conscientieuze wijze bezighield met zijn eigen monnikenwerk: hij verzamelde, ordende, interpreteerde en documenteerde informatie over de geschiedenis van alle grote en welgestelde families op de wereld. Door Santiago's gedetailleerde herinneringen en erudiete overdenkingen en de voice-over van de regisseur biedt de film een reflectie op identiteit, geheugen en de aard van documentaires. Het oude beeldmateriaal - vaak met herhaalde takes, inclusief de aanwijzingen van de regisseur, van scènes die werden gedraaid in Santiago's keuken of voor de boekenkast waarin hij zijn met een speciaal lint samengebonden levenswerk bewaarde - is in zwart-wit, wat het nostalgische karakter van de film versterkt. Gedurende de documentaire komt Salles stukje bij beetje achter het waarom van zijn enige onvoltooide film.