Een pijnlijk eerlijk portret van de 22-jarige Jason, die traumatherapie ondergaat. Het is het derde en laatste deel van Maasja Ooms’ trilogie over de falende Nederlandse jeugdzorg. Net als in de twee vorige documentaires Alicia en Rotjochies (Punks) is de film een kritische observatie vanuit een zeer persoonlijk standpunt.
De filmmaker volgt Jason van heel nabij terwijl hij worstelt met de psychische effecten van een traumatische jeugd, die alleen maar groter werden nadat hij op zestienjarige leeftijd door jeugdzorg werd opgesloten. Tijdens de hevige therapiesessies wordt duidelijk hoe gekwetst hij is en hoe ingrijpend de gevolgen zijn van verkeerde afslagen binnen de opvang.
De liefde- en respectvolle camera van Ooms brengt Jason niet alleen als slachtoffer in beeld, maar laat ook zien hoe hij zijn ervaringen gebruikt om te zorgen dat anderen niet hoeven te ondergaan wat hij heeft meegemaakt. Die missie geeft hem de onwrikbare wil om beter te worden en de kracht om zich, hoe moeilijk dat soms ook is, van zijn kwetsbaarste kant te laten zien.
Genomineerd voor de IDFA Award for Best Dutch Film
Video's
Images
