Let There Be Light

John Huston onderzoekt in deze film voor het eerst de gevolgen van traumatische ervaringen bij militairen die terugkeren uit de oorlog. Hij maakte de film in 1946, als laatste deel van een in opdracht van de Amerikaanse regering gemaakte trilogie over de Tweede Wereldoorlog. In de film wordt een groep veteranen gevolgd die in een psychiatrisch ziekenhuis een twee maanden durende behandeling ondergaat, vanaf hun aankomst en de eerste gesprekken met de psychiater tot de dag dat ze uit het ziekenhuis ontslagen worden. De mannen zijn bijna allemaal ernstig getraumatiseerd. Een van hen vertoont verlammingsverschijnselen, een ander stottert erg, een derde kan zich niet herinneren wat hem is overkomen. Er zijn diverse behandelmethoden, waaronder (narco)hypnose, groeps- en bezigheidstherapie. Langzamerhand krijgen de mannen weer meer grip op hun leven en kunnen ze uiteindelijk de stap terug naar de maatschappij en hun familie weer aan. De beelden worden begeleid door voor die tijd gebruikelijke dramatische muziek en voice-over, maar tonen een realistisch en onthullend beeld van wat tegenwoordig bekend staat als een posttraumatische stressstoornis (PTTS). De film mocht decennialang niet in het openbaar vertoond worden wegens de vermeende demotiverende werking op en de bescherming van de privacy van militairen.