The Last Station

"Laten ze ons hier achter, of gooien ze ons weg?", reflecteert Juan, een van de bewoners van het Chileense verzorgingshuis waarvan de patiënten centraal staan in deze aangrijpende documentaire. Vrijwel afgesloten van de bewoonde wereld slijten zij hier de laatste dagen van hun levens. Familie kijkt nauwelijks meer naar hen om, verschijnt enkel bij het overlijden. Debuterende regisseurs Cristian Soto en Catalina Vergara observeren de bewoners vooral in hun isolement, zowel in hun ontroerende onbeholpenheid als in hun strijdkracht. Luis die zijn wandelrek vooruitduwt en tegelijkertijd de tuinstoel waar hij graag op zit achter zich aan sleept, Dorian die met aan elke arm een kruk verwoede pogingen doet de muntjestelefoon aan de praat te krijgen, de bijna blinde Sara die op de tast zoekt naar de wasbak. Eén van de bewoners heeft zijn eigen radiostationnetje waarmee hij nostalgische liedjes afspeelt, speciaal voor de bewoners geluiden van buiten opneemt, zoals het bruisen van de zee, en zijn luisteraars op de hoogte houdt van het laatste nieuws - helaas vooral overlijdensberichten. Deze afwisselende, verstilde portretten van mensen die door de buitenwereld vergeten zijn, maar nog altijd een rijk binnenleven hebben, zijn bijzonder prachtig in beeld gebracht - elk shot als een schilderij, het natuurlijke licht als een belangrijke bijrolspeler.