Op 7 november 2007 schoot de achttienjarige Pekka acht mensen dood op zijn middelbare school in Jokela, een vredig forensendorpje net boven Helsinki. Uit gesprekken met klasgenoten, leraren en Pekka’s ouders volgt een beklemmende reconstructie van de gebeurtenissen die deze treurige, maar niet onbegrijpelijke daad uitlokten. Beginnend bij wat er op de dag van de schietpartij voorviel, schetst de film een beeld van het eenzame leven dat Pekka leidde. We horen hoe een vriendelijk, zonnig kind met een grote interesse voor geschiedenis dankzij jarenlange uitsluiting en escalerende pesterijen uitgroeide tot een jongvolwassene die verdronk in zelfhaat. Naast een intolerante cultuur waarin geen ruimte is voor wat afwijkt van de norm, onthult ook een blinde vlek bij leraren ten aanzien van de problemen van jongeren die buiten de groep vallen. Lome trackingshots van vrijstaande huizen in een keurige, groene wijk en statiefshots van de lege, strakke architectuur van de school contrasteren met geëmotioneerde stemmen op de soundtrack en bewijsfoto’s die met rode pijlen naar kogelinslagen wijzen. Beelden van op straat spelende kinderen begeleiden het verhaal over Pekka’s jeugd, waarbij ook leraren en schoolgenoten van Pekka aan het woord komen. Pekka’s pessimistische wereldbeeld spreekt uit teksten van zijn hand en YouTube-filmpjes die hij maakte.