is een film over geweld waarin het geweld zelf niet expliciet getoond wordt. De persoonlijke ervaringen van een aantal Nederlandse VN-militairen in diverse brandhaarden in de wereld staan centraal, en via hun getuigenissen komen de gruwelen in Korea, Cambodja, Libanon en Bosnië tot leven. Honigmann zocht de blauwhelmen in hun eigen huiselijke omgeving op en gebruikt foto's en die de militairen zelf maakten in de conflictgebieden. Vehikel van hun herinneringen is de muziek die de militairen destijds draaiden, en die daarmee voorgoed verbonden raakte met hun oorlogservaringen. Eén van hen gebruikte muziek om zijn angst letterlijk te overstemmen, een ander creëerde met Pergolesi's “Stabat Mater” een muzikale ruimte waar zij alleen kon zijn met haar gedachten. Met een mengeling van bravoure en emotie vertelt een Brabantse jongen over levensgevaarlijke ritten door in Bosnië, steevast begeleid door keiharde muziek van Guns N' Roses. laat zien dat Nederland zijn eigen “Vietnam-veteranen” kent, mannen die hun oorlogservaringen meenemen naar huis en daar jaren later nog mee worstelen. Het is een film die de waanzin van de oorlog toont en twijfel zaait over het nut van zogeheten vredesmissies. Daarnaast demonstreert de film de kracht van muziek als middel om te overleven in extreem moeilijke situaties.