Captive, Waiting

De film begint met de stem van een man die al negentien jaar gevangen zit en verwacht spoedig vrij te komen. Hij leest een brief aan zijn kind voor. Hij weet niet of het een zoon of dochter is, want zijn vrouw was zeven maanden zwanger toen de Iraniërs hem oppakten tijdens de Irak-Iraanse oorlog. Hij is slechts een soldaat die al jaren wacht op een uitwisseling met Iraanse krijgsgevangenen. In het eerste deel van de film zijn geen beelden te zien. Een stem beschrijft de wanhoop van iemand die zijn lot niet kent. Daarna zien we beelden van het alledaagse leven in de gevangenis. We zien honderd bedden in één kamer, mannen die hun kleren wassen en wat wandelen. De dag van de vrijlating nadert. De hoofdpersoon wordt uitgekozen en gaat naar de grens om uitgewisseld te worden. Maar de Irakezen hebben geen Iraanse krijgsgevangenen meegebracht, dus worden ze teruggestuurd. Voor een maand? Voor een jaar? Hij schrijft de volgende brief aan zijn kind. Elk jaar één brief. Deze onthutsende documentaire begint met hoop, maar eindigt met wanhoop. De beelden van de terugkerende gevangenen worden achterstevoren afgespeeld. Het leven gaat verder op hetzelfde punt – in de gevangenis. De tijd is de grootste vijand, hij verstrijkt niet snel genoeg. De maker van deze sterke documentaire is een acteur die in films heeft gespeeld van Makhmalbaf, Jalili en Meshkini. Dit is zijn debuut als regisseur, scenarioschrijver, cameraman en producent.