Boris Ryzhy

Op straat in de Russische stad Jekaterinenburg heeft men maar weinig op met het verleden. Of zou het de camera van regisseur Aliona van der Horst zijn die de voormalige buren van de Russische dichter Boris Ryzhy verstoort? Hoe dan ook kunnen zij zich de veelbelovende jongeman zeven jaar na zijn dood (hij pleegde in 2001 op 26-jarige leeftijd zelfmoord) niet meer herinneren wanneer Van der Horst met Ryzhy's zus bij hen aanklopt. Maar het brengt de regisseur juist dichter bij Ryzhy: zowel zijn leven als zijn gedichten werden bepaald door de afgesloten, wantrouwende aard van de naargeestige industriestad, waar de misdaad na de democratisering van Rusland de macht greep. Naast zijn zus toont de film ook Ryzhy's echtgenote en hun zoon, die inmiddels vijftien jaar oud is. Maar de belangrijkste bron voor Van der Horst is Ryzhy zelf. In oude geluidsopnames leest hij zijn werk voor, soms hartelijk en dan weer bot, terwijl we in beeld de onderwerpen van zijn gedichten zien: zijn troosteloze woonplaats, zijn afbrokkelende buurt, de bewoners die hij zowel bewonderde als verachtte. En we zien Ryzhy in arhiefmateriaal, lopend over dezelfde straten, voor een moment weer tot leven gebracht.