Pushing the Elephant

Rose Mapendo kwam, zoals zoveel Banyamulenge Tutsi's in het door oorlog verscheurde Congo, met haar kinderen in een concentratiekamp terecht. Elke avond executeerden de bewakers lukraak een paar mensen, inclusief haar man die zijn familie in het kamp kwam opzoeken. Rose wist echter aan hun moordpartijen te ontsnappen - tegen een verschrikkelijke prijs, dat wel - en sinds tien jaar woont ze in de Verenigde Staten. Daar helpt ze nieuwe Congolese immigranten aan eten of meubels, geeft ze speeches aan \i high school\i0 -leerlingen en VN-commissies, en voedt ze haar tien kinderen op. Vooral dochter Nangabire, met wie Rose tijdens de film herenigd wordt nadat ze haar dertien jaar eerder in Congo achterliet bij Nangabire's grootouders, heeft veel aandacht nodig. Ze spreekt geen Engels en aardt moeilijk. Bovendien brengen Nangabire's trauma's herinneringen boven aan een verleden dat Rose meende te hebben verwerkt. \i Pushing the Elephant\i0 is voor een groot deel gewijd aan Rose' werk voor vluchtelingen en vrede in Congo. Maar de nadruk ligt op het gezinsleven van de Mapendo's, dat in beeld is gebracht als een \i reality soap\i0 . De sluikse observaties en \i slice of life\i0 -sfeer die dat genre eigen zijn, maken dat debuterend regisseurs Elizabeth Mandel and Beth Davenport de in potentie zware materie lichtvoetig kunnen presenteren.