The Last Dogs of Winter

Tijdens het ijsberenseizoen in Churchill, Manitoba in Canada hebben bezoekers de kans om een bijzonder trafereel te zien: ijsberen die tussen talloze aan kettingen gelegde honden rondlopen. Deze toeristen zien niet één, maar twee met uitsterven bedreigde diersoorten. De Canadese Eskimohond, ofwel Qimmiq, was ooit de onmisbare helper van rondreizende Eskimo's, maar stierf bijna uit door verwaarlozing en actieve uitroeiing. In 1950 telde men zo'n 25 duizend honden, in 1970 waren er slechts honderd over. Sinds 1976 wordt het ras in stand gehouden door een handvol mensen, onder wie de hoofdpersoon van deze film, Brian Ladoon - een waar fenomeen. Deze voormalig dekmatroos vatte een passie op voor de enige hondensoort die overleeft bij zestig graden onder nul. Ladoon: "Deze honden hebben zo'n roedelmentaliteit dat je met ze door dalen van duisternis en dood kunt zonder angst voor enig onheil; het is ongelofelijk hoe goed ze je beschermen!" Ondanks zijn mooie werk zijn buurtgenoten niet onverdeeld blij met Ladoon: hij blijkt geen mensenmens. Men is bovendien bang dat het rondgestrooide hondenvoedsel aaibaar ogende, maar levensgevaarlijke ijsberen naar de stad lokt. Naast boze buren blijft ook geldtekort een probleem. De film toont een blijvende passie tussen een man en zijn honden, en laat de vaak verassende en bijzondere relatie zien tussen tussen wilde en gedomesticeerde dieren zien.