Look at the Face

Het moest een ontmaskering worden van de onbewogenheid waarmee bezoekers van de Hermitage, het beroemde museum in St. Petersburg (ten tijde van het maken van de film nog Leningrad), grootse kunstwerken gadeslaan. Het groeide tijdens de opnames – met de verborgen camera – uit tot het tegenovergestelde: een intense studie over observatie, contemplatie en spirituele vervoering. Want de blikken die de hoofdzakelijk Russische toeschouwers werpen op het beroemde schilderij van  van Leonardo da Vinci zijn zelden onverschillig. Nee, ze observeren geconcentreerd, vervuld van nieuwsgierigheid, interesse, bewondering en geroerdheid. Ze lijken zich terdege bewust van de grootsheid van Da Vinci's schilderhand – rationeel én emotioneel. is een bijzonder vindingrijk spel. De toeschouwer van de film observeert andere toeschouwers. Reflecteert op hun reflecties. Wordt geraakt door hun emoties. In voice-over spreken de gidsen, die het schilderij plaatsen in de traditie van de Renaissance, maar er toch ook allemaal hun eigen interpretatie op nahouden. De gezichten van de bezoekers verraden dat het voor hen niet veel anders is. Zo ontwikkelt iedereen zijn eigen visie op Da Vinci's . En de Russische maker Pavel Kogan filmt hen niet als eensgezinde massa, de norm van documentaires in het Sovjet-tijdperk, maar als de onafhankelijk denkende individuen die ze werkelijk zijn.