“Iedereen heeft zijn eigen versie van de invasie.” Dat is het uitgangspunt van filmmaker Abner Benaim; want uiteindelijk heeft iedereen zijn eigen subjectieve herinnering van de gebeurtenissen die plaatsvonden in Panama tussen december 1989 en januari 1990, toen het Amerikaanse leger met een militaire invasie dictator Manuel Noriega uit het zadel stootte, waarbij een onbekend aantal burgers het leven liet. In doet Benaim pogingen tot een collectieve reconstructie. Het accent ligt niet op de historische feiten, maar op de manier waarop de Panamese bevolking zich deze herinnert. Het exacte dodental is nog altijd onduidelijk, maar volgens getuigen lagen de straten bezaaid met lijken van burgers. Benaim ensceneert dit beeld op locatie, in het besef dat hij vertekende herinneringen aan het verfilmen is; om daaraan toe te voegen dat de pijn die de getuigen voelen wel echt is. Panamezen uit alle lagen van de bevolking delen hun twijfels en hun overtuigingen. Iemand merkt op dat de “doden en democratie” brachten. Was Noriega slachtoffer of boef? Een anti-imperialist of een losgeslagen CIA-agent? Ging het om drugs- of wapenhandel, of geen van beide? Of wilde de VS gewoon met alle geweld het Panamakanaal behouden? Deze vragen, waarvan er vele opzettelijk onbeantwoord blijven, vormen samen de eerste Panamese poging zich te verzoenen met een nationaal trauma dat veel Panamezen het liefste zouden vergeten.