Just Playing with the Birds

Zó dicht zitten ze bij het beloofde land, en toch is het zo onbereikbaar voor de meeste Mexicanen: Amerika. Vroeger zwom hij wanneer hij wilde de rivier over om een paar jaar te werken in de VS, herinnert de bejaarde Ezequiel zich. Dat gaat nu niet meer zo makkelijk. Maffiose mensenhandelaren dwingen astronomische bedragen af voor de grote oversteek. En zij die aan de andere kant van de grens zitten, durven niet meer terug om hun families te bezoeken, uit angst voor de Amerikaanse immigratiedienst. Was het vroeger dan beter? Toch niet, want Ezequiel ging niet naar school, moest van kleins af aan werken op de haciënda waar zijn opa voor achttien cent per dag de kost verdiende, en kreeg zijn eerste paar schoenen pas toen hij zeventien jaar oud was.
Maar nu verschraalt het land dat hij met al dat harde werken erfde en waar al elf maanden geen regen is gevallen. Nu verhongert het vee, groeit de werkloosheid schrijnend en grijpen criminele bendes steeds gewelddadiger om zich heen. Wat rest is wachten. Op regen, op werk, op veiligheid. Op betere tijden. Met lange, lome shots laat regisseur Simona Canonica de onbarmhartige droogte zien en de apathie van het Mexicaanse platteland, waar tussen dromen en realiteit een weerbarstige, stoffige woestijn ligt.