Salaam Cinema

In 1995 plaatste Mohsen Makhmalbaf een in een Iraanse krant om acteurs te vinden voor een film over de honderdste verjaardag van de cinema. Er kwamen zo veel kandidaten opdagen dat rellen uitbraken waarbij zelfs mensen vertrapt dreigden te worden. Makhmalbaf besloot van strategie te veranderen. Niet het oorspronkelijke script maar de castinggesprekken met tientallen mannen en vrouwen zouden de basis voor zijn nieuwe film worden. Als een verlicht despoot interviewt hij de gewillige kandidaten. Huil binnen tien seconden! Lach! Dans! Mensen die buiten deze setting zwijgzaam en argwanend over straat gaan, geven hier antwoord op de meest intieme vragen. Misschien dankzij het aura van de cinema, dat een aparte plek buiten de werkelijkheid lijkt te creëren. De acteurs geven zich over aan de man van wie ze denken dat die hun lot kan bepalen, niet wetende dat dit de rol is die ze zullen spelen. Ook al is het geen representatieve groep en ook al lijken ze soms te liegen, toch geven deze verhalen nog steeds een stem aan mensen die in het huidige Iran zelden worden gehoord. Behalve een intrigerend spel met de grenzen van feit en fictie, zoals collega en landgenoot Abbas Kiarostami in en had gedaan, levert het ook inzicht in de psychologie van macht en onderdanigheid.