A Way to B

Als hij het publiek ziet huilen bij zijn dansoptreden is Xavi altijd wat teleurgesteld. Huilen ze omdat ze ontroerd zijn door de dans als kunst, prima. Maar als het uit medelijden is omdat hij in een rolstoel zit: ‘fuck off.’ Die houding valt ook te bespeuren in de manier waarop Jos de Putter en Clara van Gool het Catalaanse danscollectief Liant la Troca portretteren, waarvan sommige leden een lichamelijke beperking hebben. Ze zetten enkele intrigerende persoonlijkheden een voor een in de schijnwerpers.

Onder hen Desi, die zich door haar spraakprobleem niet laat weerhouden om een cursus Duits te gaan volgen, of de blinde Joan die zonder hulp een dakterras aanlegt op zijn huis. De portretten gaan de pijn niet uit de weg, maar worden nooit sentimenteel. In plaats daarvan dwingen ze om verder te kijken dan de handicap.

De dansscènes doen dat ook: het zijn sensuele choreografieën waaruit blijkt dat de dansers duidelijk plezier hebben met al wat hun lichaam kan. Een eerbetoon aan diversiteit. 

Genomineerd voor de IDFA Award for Best Dutch Film