We Are Twisted Fucking Sister!

Zo’n veertig jaar geleden ontstond de band Twisted Sister, ofwel de en de . Wat je je daarbij voor moet stellen? Wel, jongens die gekleed in hotpants en lippenstift het dak van iedere club speelden. De muzikanten kunnen zo smakelijk herinneringen aan hun gloriedagen van weleer ophalen dat je acuut een sprong terug in de tijd terug zou willen maken, naar de clubscene van New York en omgeving, begin jaren zeventig. Twisted Sister opereerde in de slipstream van bands als The Who en opkomende grootheden als David Bowie en hielden flink huis, van een kotswedstrijd op het podium tot regelrechte vernieling. De bandleden – inmiddels goede vijftigers – reconstrueren op droge toon hun opkomst, ondergang en wederopstanding. De anekdotische opzet toont hoe de film zelf ook muziek is: in staccato zijn de herinneringen van de bandleden achter elkaar gemonteerd, met na de clou van iedere anekdote een kleine cut – het beeld gaat heel even op zwart – precies gelijk met de laatste tik van drum of bekken. Een aanstekelijke onderdompeling in de ontwrichtende werkelijkheid van deze groep, die overigens springlevend is en nog altijd megafestivals opluistert.