In maar twaalf minuten ontrolt zich een lang en ongelukkig samenleven. Regisseur Junkkonen boetseert met close-ups van gezichten, handelingen en objecten. Ze jongleert met binnen - en buitenopnamen en tovert met een muziekje. Zo maakt ze de melancholieke sfeer voelbaar die in haar korte synopsis besloten ligt. José bezit een kleine kapperszaak in een oude wijk van Porto. Armondo is ook kapper. Lang werken ze al samen. Maar hun karakters zijn als water en olie; ze mengen totaal niet. We zien José zijn kleine en donkere kapperzaak openen en Armondo die binnenschuifelt. Om beurten knippen of scheren ze een klant. Tussen de bedrijven door zijgen ze stram neer op een stoel. Daar roken ze een sigaretje en bladeren ze de krant maar weer eens door. Ook doden ze de tijd met het vegen van de kraakheldere vloer en het poetsen van blinkende kappersspullen. De spanning tussen de kappers wordt voelbaar doordat ze geen woord wisselen en ieder oogcontact weten te vermijden. Junkkonen benadrukt de onderhuidse irritatie door soms in te zoomen op een venijnig flitsende schaar of een enorm scheermes dat gretig op een stuk leer geslepen wordt. Dat deze mannen elkaar al jaren alleen maar dulden, spreekt ook uit een paar memento’s aan de muur: foto’s van José en Armondo in hun jonge jaren en José’s kappersdiploma uit 1944. Als José aan het eind van de dag de luiken sluit, wordt het beeld donker. Met een paar rake woorden zet Junkkonen dan een punt achter haar montagehoogstandje. ‘José de Sousa is 86 jaar oud. Hij heeft 76 jaar als kapper gewerkt.’