Hoe wordt geschiedenis gemaakt?, vragen de Zwitserse regisseurs Andreas Hoessli en Isabella Huser zich af in dit caleidoscopische filmessay. De mens is geneigd om overal een helder verhaal uit te destilleren, met name als het geschiedschrijving betreft. Via een open maar niet vrijblijvende collagestructuur tonen de Zwitsers dit principe aan. Ze smelten uiteenlopend historisch materiaal samen tot een nieuwe geschiedenis, door verbanden te leggen tussen gebeurtenissen, gedachten en beelden die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. De vraag die telkens meespeelt op de achtergrond: wat treedt toe tot ons collectieve geheugen en wat niet? Voor EPOCA hebben Hoessli en Huser uiteenlopende, opmerkelijke en soms vergeten fragmenten verzameld van belangrijke historische gebeurtenissen: het maken van de atoombom, een Russisch schijnproces tijdens de Tweede Wereldoorlog, etnische zuiveringen in voormalig Joegoslavië. Beelden van een leugendetectortest worden afgewisseld met het levensverhaal van een Russische spion. De piloot van het vliegtuig dat de atoombom boven Nagasaki liet vallen komt ook aan het woord: zijn grootste kick kreeg hij toen het wolkendek zich opende, het doel in zicht kwam en hij de bom liet gaan. In een uitgekiende montage lijkt een Kroatische journalist hier naadloos op aan te sluiten: ‘Mijn geheugen begint bij de oorlog, het leven daarvoor lijkt een deel van mijn verbeelding, iets onwerkelijks dat ik niet heb ervaren maar als toeschouwer heb bekeken.'